Niet representatief

Op dit moment heb ik een aantal projecten gedaan, zoals koffietijd, interviews en het opnemen van een documentaire.

Alhoewel het verschillende dingen zijn is me wel iets opgevallen. Op de één of andere manier proberen ze alsnog het 'negatieve' te belichten. Dit is vrij bijzonder gezien het feit dat ik pleit voor 'positiviteit'.

Bij koffietijd was het bijvoorbeeld zo dat ik toch wel degelijk instructies kreeg wat handig was om te benoemen. Mijn interview in het boek was voornamelijk positief, maar ook koffietijd filterde de negatieve stukken eruit.

Bij de documentaire werd mij gevraagd of mijn postiviteit geen masker was waarachter ik me verschuilde.

Ik kan jullie garanderen dat dit niet het geval is. Ik probeer juist het leven van kinderen te veranderen door positiviteit en kracht. Ik geloof dat we daar meer mee bereiken dan de negatieve uitkomsten van scheidingen te belichten.

Ik ben ook van mening dat bijvoorbeeld een zwakke eigenschap van iemand, zoals het moeilijk vertrouwen van mannen door een scheiding, een handige 'tool' kan zijn in bepaalde situaties.

Zoals ik ook al vaker heb gezegd is elke scheiding anders. Hier wordt niet genoeg naar gekeken. We moeten een  analyse maken van het individu, in dit geval het kind, en de situatie bekijken waar dit kind zich in bevind. Uiteindelijk moeten we een aanpak bedenken die bestaat uit motivatie, stimulatie en kracht. Als we vanuit een meer positieve houding 'kinderen van gescheiden ouders' zullen benaderen, zullen de uitkomsten voor het kind meer voldoening en zelfvertrouwen geven.

De conclusies van onderzoeken zijn wat dat betreft niet representatief, want de steekproef bestaat vaak alleen uit het label 'kinderen van gescheiden ouders'. Alle scheidingen over één kam scheren en hier een conclusie aan verbinden vind ik ronduit oppervlakkig.

Een scheiding is zeer complex en de situaties zijn erg verschilllend. Laten we een onderzoek starten die begint bij de wortel van een scheidingssituatie!