Laatbloeier
Toen ik jong was, was ik een kleine bloem tussen bloemen die allemaal al bloeiden. Ik kreeg niet veel zon, want dat werd belemmert door de andere bloemen die al groter waren.
Ik, de kleine bloem, kon niet zo goed leren als de anderen en toen mijn vriendinnen naar de combiklas mochten, mocht ik eerst niet mee. De juf was bang dat ik dan niet mee kon komen en zou verwelken. De combiklas is een klas die bestond uit groep 4 en een klein deel van groep 5. Dit betekende dat je als groep 5 bloem minder aandacht kreeg en dus zelfstandig moest kunnen werken. Ik was eigenlijk niet geschikt voor de combiklas, volgens anderen. Na veel overleg mocht ik dan toch met mijn vriendinnen mee naar de combiklas en eigenlijk heb ik me daar prima gehandhaafd. Ik denk dat de gedachte "ik kan veel meer dan dat mensen denken" toen al aan zijn opmars begon.
In groep 8 doen we natuurlijk allemaal de cito toets. De meeste bloemen waren al zo gegroeid dat ze hoge scores behaalden, maar ik bleef toch een beetje achter. Ik weet het nog precies, een score van 531. Dit was vmbo/mavo niveau. Ik weet deze score nog zo goed, omdat ik me schaamde. De score was natuurlijk niet slecht, maar ik wilde beter worden. Net zo goed als de andere bloemen en als anderen dan naar het vwo mochten dacht ik wauw, dat wil ik ook! Toch overheerste ook nu weer de gedachte: "wacht maar, ik zal laten zien dat ook ik vwo kan doen"
Ik ben begonnen op de mavo in een leuke klas. In het begin haalde iedereen hoge cijfers, maar die daalden naarmate de tijd vorderde. Ik hield me staande en bleef achten en negens halen. Ineens begon ik, het kleine bloemetje, de warmte van de zon te voelen en kon ik de regendruppels beter opvangen voor energie. Na twee jaar mavo had ik 10 van de 12 havo adviezen te pakken en ging ik dan ook meteen naar havo 3. Ik sloeg een jaar over. Mijn mam probeerde me nog een beetje tegen te houden door te zeggen: "maak eerst de mavo af en ga dan havo doen, dan kun je nu lekker vaak paardrijden en rustig aan doen". Ik wilde er niets van horen. De opmars was begonnen......
De havo heb ik ook goed doorstaan. Ik weet nog een moment dat we voorlichting kregen van studies en dat er iemand was die vertelde over de studie toegepaste psychologie, diegene zei: "Het is een praktische studie, maar er zal altijd iemand boven jou staan die de universitaire opleiding psychologie heeft afgerond". Het moment daarna kreeg ik een glimlach op mijn gezicht en dacht; "Ja, dat ga ik bereiken, dat is wat ik ga doen". Ik heb toen een advies toets gemaakt om te kijken of ik het niveau van vwo aan zou kunnen. De uitslagen logen er niet om: bijna alles onder gemiddeld, alleen taal lag op gemiddeld niveau. Ik, de bloem, was al zoveel gegroeid dat ik wel tegen een windstoot kon. Ik liet me toch zeker niet uit het veld slaan door de uitslagen van een advies toets?
Ik ging dus tegen de adviezen in vwo doen, nadat ik mijn havo diploma had gehaald. Ik merkte wel dat het zwaarder was dan alles wat ik in die jaren had gedaan, maar door focus te houden en goed te plannen heb ik dit diploma ook behaald. Ik had dus al mooi twee diploma's op zak en dacht.... Nu ben ik klaar voor het grote werk..... Ik ging de studie psychologie doen op de rijksuniversiteit Groningen..... Ik, het kleine bloemetje, was net zo groot geworden als de kinderen waarmee ik in de klas zat op de basisschool en ik had ook zeker een stevige basis die wel tegen een storm kon....
Mijn doorzettingsvermogen, dwarsheid en de drang om te presteren komt wel ergens vandaan. Mijn ontwikkelingspatroon heeft een geschiedenis die terug te voeren is naar de kern van mijn leven. Deze kern bestaat voornamelijk uit een spinnenweb van factoren waaronder: de scheiding van mijn ouders.