Menno Buch

Een paar dagen geleden las ik bij mijn opa en oma één van de vele roddelbladen die zij in hun bezit hebben. Ik las een artikel over het leven van Menno Buch. Ik weet dat niet alles in roddelbladen waar is, maar dit verhaal was wel logisch en vooral indrukwekkend...

Menno Buch groeide op in een vrij groot gezin (vijf broers). In het interview geeft Menno aan; "Ik was het buitenbeentje want ik kon niet zo goed leren als de rest. Het resultaat was dat er aan mij geen aandacht werd besteed".

Menno vond zijn vader een tiran en toen hij ouder was heeft hij gebroken met zijn familie. Hij had op een gegeven moment nog maar contact met één broer, Boudewijn. Deze keuze vind ik al getuigen van een bepaalde wil en volhardendheid om het leven te gaan leiden wat hij wilde. Zichzelf uit een situatie halen waar hij niet gelukkig van werd en niet kon groeien vind ik erg bewonderingswaardig. 

Hierna heeft Menno zijn eigen plan getrokken met de achterliggende gedachte; "ik laat ze wel een poepie ruiken". Toen ik dit las dacht ik eigenlijk aan mezelf. Deze gedachte met betrekking tot mijn biologische vader heb ik ook. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, want ik had nooit gedacht dat Menno Buch mij zo zou raken. Hij is een nieuw voorbeeld van de goede kanten van een bewijsdrang. In welke mate hij dat had weet ik natuurlijk niet, maar wat had ik deze man graag eens ontmoet.

Na dit artikel ben ik Menno dus met andere ogen gaan bekijken. Deze man heeft lef getoond en heeft het gemaakt door middel van zijn eigen pad te volgen. Uiteindelijk zijn, zijn ouders gescheiden en heeft hij de wereld op zijn kop gezet door de "sekslijn" op te zetten. Zo blijkt maar weer; zonder vervolgopleiding kun je het ook maken. Lef, creativiteit, bluf, doorzettingsvermogen en wellicht bewijsdrang (misschien ook geluk) leidt tot succes. Hier heb je geen stabiel gezin voor nodig.